ήλιε μου, πού κρύφτηκες;

Σήμερα πάλι βασιλεύει η καταχνιά... Τόσο που δεν ξεχωρίζω τη θάλασσα... Ο Παγασητικός έγινε ένα με το γκρίζο ουρανό και τα πέρα μακρινά βουνά. Μονάχα τα πλατάνια, εδώ μπροστά, χρωματίζουν με τα λιγοστά τους, πλέον, θαμπά και καφεκίτρινα φύλλα το τοπίο...
Ε,ναι! Μου τη δίνει ο καιρός αυτός! `Αντε, αρκετά έβρεξε, χιόνισε και λιγάκι, έριξε κι ένα ψιλό χαλάζι... όλα τά'κανε! Ας μας χαμογελάσει και με μια ηλιαχτίδα αυτός ο μουντός ουρανός και, μετά, ας επανέλθει ξανά στο μελαγχολικό του σκηνικό! Να πάρουμε κι εμείς, τα τέκνα του πατέρα ήλιου, λίγη ενέργεια...
Κι αφού δε μπορώ να κάνω άλλο τίποτα, κόντρα σ'αυτόν το σκοτεινιασμένο καιρό, θα κάθομαι κι εγώ λοιπόν να ζωγραφίζω ήλιους, μπας και αλλάξουν γύρω μου τα χρώματα...