Σαββατοκύριακο στην εξοχή!

Πρωινό Σαββάτου στο χωριό... εγώ σπίτι, η μάνα μου σε κάποια δουλειά, ένα χιλιόμετρο πιο πέρα... Με παίρνει στο κινητό από αριθμό άγνωστο: «Έλα, το κινητό μού 'σβησε και δεν ανοίγει. Θα έρθεις να με πάρεις στις δύο που θα έχω τελειώσει; Μη με ξεχάσεις και δεν έχω και τηλέφωνο εδώ!» Οπότε, κατά τις δύο παρά ανεβαίνω πλατεία για να πάρω το αυτοκίνητο. Αμ, δε! Κλεισμένο το αυτοκίνητο από κάποιον άγνωστο και πανικός στο πάρκιν! «Μπας και καταφέρω να βάλω μπρος το παλιό της μάνας μου;» αναρωτήθηκα και άλλαξα κατεύθυνση. Αμ, δε! Την άκουσα τη μπαταρία να ξεψυχάει... Και που να βάζεις τώρα μπρος πάλι με τα καλώδια, που να βρεις αυτοκίνητο με μπαταρία διαθέσιμη, όταν επικρατεί το χάος... Και πάνω που αναλογιζόμουνα τι να κάνω, εμφανίζεται ο τύπος που με είχε κλείσει και παίρνει το αυτοκίνητο από μπροστά. Ωραία! Δεν τού 'πα τίποτα του ανθρώπου, δε βαριέσαι, αφού δεν άργησε και να φανεί κι αφού τώρα μπορούσα να φύγω... Αμ, δε! Πάω να βγω από το πάρκιν, ο ίδιος τύπος σταματημένος μου έκλεινε την έξοδο. Τι έγινε πάλι; Βγαίνω έξω να δω... Α, θά 'θελε να στρίψει αριστερά το χρυσό μου, κι από τα αριστερά ερχόταν ολόκληρο πούλμαν και που να χωρέσει να περάσει. Τι να κάνουμε, θά 'τρωγα εγώ το πούλμαν στη μάπα, που θα τό 'χα μπροστά μου στρίβοντας δεξιά σε αυτό το θεόστενο δρόμο. Περνάει το πούλμαν, το οποίο το ακολουθεί ουρά αυτοκινήτων. Άντε να περάσουν όλοι τούτοι, να πάρουμε σειρά κι εμείς! Αμ, δε! Το πούλμαν ξάφνου σταματάει μπροστά μας και δεν κινείται. Ξαναβγαίνω να δω. Ένας τύπος με φορτοεκφορτώσεις του είχε κόψει την πορεία. Ωραία ώρα διάλεξες φίλε μου! Έχω αρχίσει να εκνευρίζομαι λίγο κι ακόμη περισσότερο καθώς σκέφτομαι ότι πλησίαζε η ώρα που θα κατέφθανε το υπεραστικό λεωφορείο από την αντίθετη μεριά και τότε, τη βάψαμε!. Αποφασίζει ο «φορτοεκφορτώσεις» να βάλει μπρος. Αμ, δε! Δεν πρόλαβε να έρθει το υπεραστικό, άλλο πούλμαν ανηφόριζε από τα δεξιά. Υπέροχα! Κι οι ουρές αυτοκινήτων ευτυχισμένων τουριστών που αποδράσανε στην εξοχή για το Σ/Κ να έχουν φρικάρει καθώς είχαν φρακάρει όλο το χωριό κι από τις δυο μεριές. Εντωμεταξύ, όλο το μπλοκάρισμα μπροστά στην αστυνομία. Απτόητοι οι αστυνομικοί μας, σε νιρβάνα όπως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, κανείς δεν εμφανίστηκε να ρυθμίσει λίγο την κυκλοφορία...
Ήδη έχει περάσει μισή ώρα από τη στιγμή που βγήκα από το σπίτι μου. Και πάνω που αναρωτιέμαι πώς να ειδοποιήσω τη μάνα μου πως πιο γρήγορα θα φτάσει στο χωριό με τα πόδια, παρά αν με περιμένει μες την παγωνιά, διακρίνω κάποια κίνηση. Αμ, δε! Προχωράμε, λοιπόν, πέντε μέτρα και σταματάμε ξανά. Και νά 'θελα, ήταν πλέον αδύνατον να επιστρέψω στο πάρκιν! Σιγά-σιγά, όμως, αρχίζει να ξεμπλοκάρει η κατάσταση. Και τότε βλέπω το δεύτερο λεωφορείο που ο οδηγός του, μάγος τιμονιού και ψυχραιμίας, το είχε στριμώξει στο πιο απίστευτο σημείο, με τον πλέον απίστευτο τρόπο, για να μπορέσουμε να περάσουμε. Ήρωας! Νά 'ναι καλά ο άνθρωπος! `Αλλη ουρά, βέβαια, από την άλλη πλευρά... ξυστά περνούσαν όλα τα αυτοκίνητα... Και μόλις στρίβω και ξεμπλοκάρω από το χαμό, νά 'σου και το υπεραστικό! Δύο λεπτά νωρίτερα να είχε ανέβει, εκεί θα βρισκόμουν ακόμη! Πάλι καλά! Βέβαια, θα το ξαναπετύχαινα στην επιστροφή, δεν τη γλίτωνα... `Ασε που δε θά 'βρισκα και πάρκιν για δείγμα! Κι όσο τα σκεφτόμουν αυτά είχα πλέον για τα καλά εκνευριστεί! Κι έτσι κι έγινε. Και φυσικά το πέτυχα! Να το ακολουθεί ένα φορτηγό κι η κλασική ουρά αυτοκινήτων. Και φυσικά φτάνω στο πάρκιν και θέση γιοκ. Και προχωράω προς τα πάνω, όπου βρω να το αφήσω. Και τότε νά 'σου κι άλλο πούλμαν να μου κλείνει το δρόμο σταματημένο για να κατέβει ένα τσούρμο καταχαρούμενων τουριστών με το πάσο τους! Αυτοί μάλιστα! Δεν καταλαβαίνουν Χριστό... Μακάριοι... Αυτοί είναι οι μόνοι, τελικά, που μπορούν να περάσουν ένα χαλαρό Σαββατοκύριακο στην εξοχή μας....