Χριστουγεννιάτικες ώρες... (Ώρες του Πηλίου...)

του Κώστα Λιάπη...

"Χριστούγεννα, πρωτούγεννα

πρώτη γιορτή του χρόνου"

Μέσα στο αυγινό σύθαμπο της παραμονής της μεγάλης για τη Χριστιανοσύνη μέρας, οι αδέξιες, αλλά ζωηρές φωνούλες των μικρών καλαντιστών τσακίζουν τα κρύσταλλα του Δεκεμβριάτικου πρωινού. Τα στενά καλντερίμια κι οι γραμμένες πηλιορείτικες ρούγες παίρνουν άλλη όψη ζωής καθώς το χαρούμενο λεφούσι των μικρών τροβαδούρων γυροφέρνει την ευφρόσυνη ανεμελιά του και σκορπάει σε πασίχαρους τόνους το μέγα χαροποιό άγγελμα:

"Για βγέτε, δέστε, μάθετε

όπου Χριστός γεννιέται..."

Το πηλιορείτικο χωριό ξυπνάει απ'το βαθύ χειμωνιάτικο λήθαργο, τεντώνει γραφική τη γυμνή και γκρίζα παρουσία του κι αφουγκράζεται το μεγάλο μήνυμα.
Η μονοτονία της άχαρης εποχής σπάζει, η πλήξη που γέννησε η χειμωνιάτικη απραξία διαλύεται. Ένας αλλιώτικος μυστηριακός και ιλαρός τόνος διαχύνεται και σκορπίζει την αχλύ και ξαστερώνει τις σφιγμένες πηλιορείτικες καρδιές.
Η προαιώνια μυστικόπαθη γοητεία που παίρνει ανανεωτική και θερμουργό πνοή απ'το μεγάλο Γεγονός του ερχομού του θείου βρέφους, μπολιάζει και τον κόσμο του βουνού μας με μια απροσδόκιτη μακαριότητα, τον νανουρίζει με τους γλυκούς τόνους μιας υπερκόσμιας μελωδίας πού'ρχεται απ'τα βάθη των αιώνων κι όμως είναι πάντα τόσο νέα ακόμα, τόσο ευφρόσυνη στις ακοές των κουρασμένων ανθρώπων της γης μας...
Χριστούγεννα... Ένας καινούριος φωτεινός ορίζοντας, μια όαση χαράς κι ευδαιμονίας, μια ιλαρή και ζεστή πινελιά στο μουντό πίνακα του πηλιορείτικου καταχείμωνου.
[...]
Η μανιά παίρνει απ'τη στίβα και βάζει στο τζάκι το μεγαλύτερο "κουτσιμπάνι" που τα υπολείμματά του πρέπει να τα βρει ο καινούριος χρόνος. Το κούτσουρο τούτο θ'αποδιώχνει τις κρύες νύχτες τους μαγαρισμένους καλικάντζαρους, θα συμβολίζει και το μελλούμενο γαμπρό σ'όσα σπίτια στεγάζουν ανύπαντρα κορίτσια.
Εκεί στο ίδιο τζάκι θα τσιτσιρίζουν τούτες τις άγιες μέρες οι λουκουμάδες και οι λαλαγκίτες, εκεί θα καψαλίζεται το σπιτίσιο ψωμί, εκεί θα ετοιμαστούν τα πατροπαράδοτα "σιδεράκια" για το κέρασμα των ξένων, εκεί τέλος θα ψηθεί και το καθιερωμένο "γ'ρουνίσιου", πού'ναι απαραίτητο συμπλήρωμα του πηλιορείτικου χριστογεννιάτικου τραπεζιού.
Σαν η φαμίλια, απολείτουργα της μεγάλης μέρας, γυρίσει νυχτίσα ακόμα στο ζεστό σπιτικό της, σ'ένα καινούριο τότε ναό μεταβάλλεται η ταπεινή τούτη κάμαρη.
Πλημμυρισμένη από ψυχική ευωδία, μπολιασμένη απ'τη χάρη της θείας Φάτνης και την ευφροσύνη του χαροποιού μηνύματος πού'ρχεται γλυκό απ'τη μακρινή Βηθλεέμ και μεταγγίζει αγάπη στις καρδιές και διαλύει τα πούσια που φέρνουν στα σκοτεισμένα φρένα οι βασανιστικές βιοτικές μέριμνες, κουκουβίζει πασίχαρη η φαμίλια γύρω στο ολόφλογο τζάκι και γεύεται ευδαιμονικά τη γλύκα του ζεστού κονακιού, τη χαρά της οικογενειακής λατρευτικής σύναξης.
[...]
Ο Χριστός για μια ακόμα χρονιά δε γεννήθηκε μόνο μέσα στην κρύα φάτνη της Βηθλεέμ. Γεννήθηκε και μέσα στο ζεστό κονάκι του πηλιορείτη ξωμάχου, γεννήθηκε και μέσα στη διψασμένη γι'αγάπη και καλοσύνη καρδιά του.

Κώστας Λιάπης, "Ώρες του Πηλίου"

Χρόνια πολλά και καλά για όλο τον κόσμο!